Ptaki i trójkąty oraz Dlaczego piszę tego bloga tak, a nie inaczej

Poniżej długa notka. Jeśli komuś nie chce się czytać, to może przejrzeć same zdjęcia, a opis pracy znajdzie na dole wpisu, pod filmem. Ale to ważna notka i byłabym bardzo wdzięczna, gdyby przeczytały ją szczególnie te osoby, dla których różnica między biblioteczką a bieliźniarką jest nieistotna. :)

Dziś będzie o tym, dlaczego piszę tego bloga tak, a nie inaczej. Co prawda pisałam o tym już kilkakrotnie, a linki do tych notek są przypięte w menu, ale widzę, że Czytelnicy bez demencji zapominają szybciej niż ci z demencją. :D

1. Przede wszystkim piszę takiego bloga, jakiego sama chciałabym czytać. Oglądam dziesiątki blogów i poza tutorialami niemal nigdzie nie ma nawet prostych opisów, jak dana praca była zrobiona i jakich mediów do niej użyto. I nie chodzi mi o detaliczne nazwy papierów czy numery Copiców, choć byłoby miło, ale o samo zapisanie, że użyto papierów, a nie tła robionego samodzielnie, albo że stemple pokolorowano markerami alkoholowymi, a nie np. akwarelami (bardzo często nie można się domyślić, czym stemple były kolorowane, więc nie wiadomo, jak osiągnąć dany efekt), albo że użyto farby kredowej, nie akrylowej itd.

Sama nie zapisuję listy produktów, bo nie prowadzę w ogóle takiej ewidencji. Jeśli ktoś będzie czuł potrzebę dowiedzenia się szczegółów, jakiej firmy była ta pasta czy farba, to sprawdzę i doprecyzuję, ale i bez dopytywania wiadomo, jakie to było medium. Nazwy produktów pojawiają się u mnie, kiedy chcę coś szczególnie polecić albo odlecić, żeby inni nie musieli się naciąć tak jak ja.

Jeśli korzystam z jakichś konkretnych technik, to wymieniam ich nazwę. Jeśli z tutorialu - to mówię czyjego. Żeby każdy mógł znaleźć źródło i się nauczyć czegoś, co mu się akurat spodoba.

To są podstawowe rzeczy, podstawowe informacje, absolutne minimum, które autysta MUSI mieć, żeby w ogóle móc zacząć.

2. Jeśli cokolwiek wychodzi nie tak, jak powinno, bez winy scrapującego; albo jeśli dana czynność powoduje dyslokacje, ból, urazy, meltdown itp., to i autysta, i edesiak MUSZĄ to wiedzieć. Jak inaczej mają podjąć decyzję, czy w ogóle są w stanie tę czynność wykonać albo czy są w stanie wytrzymać jeszcze więcej bólu? A co jeśli nie są w stanie samodzielnie się nastawiać? Meltdown w EDS6a drastycznie zwiększa szanse na pęknięcie serca, nie każdy ma ochotę ryzykować życie, żeby zrobić kartkę. Przykład? Gdyby autorka tutorialu na tuszowane tło do okrągłej kartki z syrenami powiedziała na wstępie, że tusz nie rozkłada się równomiernie, tylko tworzą się tysiące kropek, nie ryzykowałabym. Bo mimo że finalnie wyszło dość fajnie, to jednak ten efekt nie jest wart ryzykowania życia. Ale nawet gdybym była idealnie zdrowa, to od tutorialu oczekuję dokładnego opisania techniki, a podstawową informacją w tym przypadku jest uprzedzenie widzów, że gelli plate trzeba najpierw czymś specjalnym posmarować, żeby tusz rozkładał się równomiernie. Tego zabrakło tam, więc u mnie nie może. :)

3. Z tych samych powodów, co wyżej, na moim blogu nie może zabraknąć informacji, co nie wychodzi, a jeśli to możliwe, to jak temu zaradzić. Tutoriale nie zawsze się sprawdzają. Czasami ktoś czegoś ważnego nie dopowie, czasami nasze media zachowują się inaczej niż media w tutorialu, czasami ruch mimowolny coś zniszczy itd. Wcześniej to mi już przekreślało całą pracę, ale odkąd skupiłam się na pracach mediowych, nie mam takiego problemu (gdyby scraperzy o tym pisali na blogach, nie straciłabym paru cennych lat na samodzielne dochodzenie do tego). W mediach nie wszystko musi być idealnie, bo na tym polegają media, że są nieprzewidywalne. Tak naprawdę może się coś mocno spartolić, ale nie wszystko jest stracone. Jeśli media nie zachowują się tak, jak chcieliśmy, to niestety nie da się już zrobić takiej pracy, jaką mieliśmy w głowie. To jest nieodwracalne. Np. ostatnie prace ze szczurkami i grzybami. Te prace miały wyglądać kompletnie inaczej. Już samo tło nie wyszło - miało być bardzo delikatne, tusze miały być jasne, pastelowe, tymczasem kolory wyszły mocne. Wzorki miały być płaskie, a wyszły fakturowane, miały być białe, a wyszły perłowe (na zdjęciach wyglądają wręcz jak srebrne). Cóż, to już przepadło. Już nie zrobimy takiej pracy, jaką mieliśmy zrobić. Kolory są zepsute nieodwracalnie, nie da się ich rozjaśnić, trzeba by zrobić nowe tło od zera.

Praca się spartoliła nieodwracalnie. Możemy teraz albo zacząć robić od nowa taką pracę, jaką mamy w głowie, albo kontynuować z tą spartoloną i stworzyć jakąś inną pracę ZAMIAST. Bo spartoliło się jedynie tło do pracy z naszej głowy, ale to, które wyszło, można przecież wykorzystać do czegoś innego. Nie wyjdzie nam praca zamierzona, ale może wyjść jakaś inna. I ta inna może nie będzie spartolona. W tej innej właśnie takie tło może być atutem. I tak się właśnie stało w tej pracy szczurkowej. Za to lubię media. Rzadko wychodzi mi to, co chciałam. Zawsze coś się musi spieprzyć. Ale z tego spieprzenia może wyjść coś innego, coś udanego. I owszem, od razu widać, że to nie jest ta kartka, której obraz nadal widzę, więc tak, jest totalnie spartolona. Ale nie jest wcale gorsza od tamtej. Jest tylko inna.

To tak, jakbym zamówiła biblioteczkę, a stolarz spartoliłby robotę, robiąc bieliźniarkę. Bieliźniarka jest prześliczna, wyszła zachwycająco, ludzie są zachwyceni i nie widzą, co niby tutaj jest nie tak, przecież idealna bieliźniarka, nieprawdaż, ten stolarz marudzi! Ale nie zmienia to faktu, że robota jest spartolona, bo bieliźniarka to nie biblioteczka. Dopóki nie robi się tej biblioteczki na zamówienie, to nic nie szkodzi. Bieliźniarka jest ładna, więc na pewno ktoś ją kupi. Ale takie partolenie roboty wyklucza pracę na zamówienie. A po jakimś czasie i tak pojawia się frustracja, bo nie jest się w stanie zrobić tego, co się zamierzało, tylko zawsze wychodzi coś zupełnie innego. Raz na jakiś czas można to znieść, a nawet wykorzystać do ćwiczeń, do eksperymentowania, ale pomyślcie, jak się musi czuć taki ktoś, kto nie jest w stanie wyrazić siebie, bo zawsze wychodzi mu coś innego, jakby praca innego artysty? Frustrujące, prawda? 

To teraz pomyślcie jeszcze, że osoby z ZA mają 2 razy więcej synaps, więc ich emocje są znacznie silniejsze, a hamowanie emocji w ich przypadku jest wielokrotnie słabsze niż u Was. To oznacza, że nie tylko silniej czują, ale wszystkie emocje wzbudzają się u nich bardzo łatwo, przy minimalnym bodźcu, który dla innych jest niewyczuwalny, a hamowanie niemal nie zachodzi, więc takie silne i rozhamowane emocje, których nie da się opanować, powodują meltdown albo shutdown. Jeśli ZA jest akurat objawem EDS6a, to każdy taki meltdown czy shutdown może spowodować śmierć chorego. Pęknięcie serca jest główną przyczyną śmierci w 6a i nie potrzeba do tego nawet meltdownu, to zagrożenie istnieje cały czas. Wystarczy, że puls podniesie się jednorazowo, np. kiedy zadzwoni budzik, domofon albo wystąpi jakiś inny, nagły, wysoki dźwięk czy w ogóle bodziec. Nie ma na to leku. Panować można jedynie nad swoim zachowaniem, ale nie nad wzbudzaniem emocji i nie nad pulsem. Leki obniżające puls są bezużyteczne, bo wszystkie mają zbyt długie działanie. Jeśli choremu poda się lek w czasie meltdownu, to on obniży puls nie tylko na czas meltdownu, ale na dużo dłużej, a to oznacza, że po ustąpieniu meltdownu chory może z kolei umrzeć na zapaść, bo jego puls będzie wtedy zbyt niski.

Owszem, taki chory mógłby nic nie robić, nie mieć pasji, tylko leżeć i gapić się w sufit, bo tak byłoby bezpieczniej. Tylko po co wtedy żyć? Po to jest ten blog, żeby było wiadomo, jak coś zrobić bezpieczniej, albo móc podjąć decyzję, że nie zrobi się tego, tylko co innego. Takich podstawowych konkretów na innych blogach nie ma W OGÓLE. :/

4. Jako początkująca scraperka kilka lat temu zniechęciłam się do scrapowania na ponad rok i niewiele brakowało, a nigdy bym do niego nie wróciła. Wiecie dlaczego? Bo wszystkim scraperom wszystko wychodzi od razu! Nikt nigdy nie popełnił błędu, nikomu nigdy się nic nie spartoliło bez ich winy. Wszystkim wychodzi od razu za pierwszym razem, bez usterek. A mnie nie! To dokładnie tak, jak było w podstawówce: do 13. roku życia byłam przekonana, że jestem gorsza od innych, bo wszyscy inni są w stanie normalnie funkcjonować przy skrajnym bólu, wiotkości i niepełnosprawności. Dopiero kiedy miałam 13 lat, przypadkiem dowiedziałam się, że po pierwsze - nikt z tych ludzi nie doświadcza skrajnego bólu, wiotkości i niepełnosprawności, po drugie - skrajny ból, wiotkość i niepełnosprawność nie są normalne i trzeba coś z tym zrobić, po trzecie - inni histeryzują nawet przy zwykłym przeziębieniu czy pobieraniu krwi. Nikt mi o tym wcześniej nie powiedział! Nikt mi nie powiedział, jaki objaw jest normalny, a jaki nie. Tak samo jak blogerzy nie mówią innym autystom, że popełniają błędy (i jak ich uniknąć), że różne media mogą zadziałać tak czy siak (i nie zawsze tak, jak widać na zdjęciach), że sami tkwili na początku w niedoskonałości jeszcze dłużej niż autyści. :) Mnie też nikt tego nie powiedział. No to ja im to mówię!

Przyjrzyjcie się blogom scrapowym. Jeśli w ogóle jest opis tworzenia, to zawsze wszystko wychodzi idealnie. Farby nie podciekają pod maski, tło jest zawsze idealnie potuszowane i nikt nigdy nie rozumie, kiedy się pyta, co zrobić, żeby nie było wyblakłe (a wystarczyłoby powiedzieć, że to zależy od papieru!), biały żelopis zawsze idealnie pisze po każdej powierzchni itd. U mnie tak nie było nigdy i po tych wszystkich latach nadal nie jest. Gdybym nie odkryła mediów i nie nauczyła się (sama!), że niedociągnięcia tutaj nie mają aż tak wielkiego znaczenia, to zniechęciłabym się i nie wróciłabym już do scrapowania. Autysta nie zajmuje się dziedzinami, w których nie ma szans być dobry, a w pracach manualnych nie ma takiej szansy, bo ma dyspraksję. Edesiakowi z kolei każdą pracę niszczą ruchy mimowolne, ból, kontuzje i zagrożenie życia. Po obejrzeniu tysiąca blogów, na których wszyscy pokazują, jak idealnie im wszystko zawsze wychodzi, autysta i edesiak stwierdzają, że są do niczego, bo kiedy robią tak, jak jest napisane na blogach, to nie wychodzi. Nie wychodzi! Nie są jasnowidzami, więc się nie domyślą, że swoje błędy scraperzy po prostu ukrywają.

W dodatku ciągle słyszą, że trzeba próbować, że praktyka czyni mistrza. Nikt im nie powie prawdy, że tak nie jest! Autyści nie uczą się poprzez popełnianie błędów. Poprzez popełnianie błędów to możemy się jedynie nauczyć powtarzania błędów, ciągle tych samych. Żeby się ustrzec przed zapamiętaniem błędów, trzeba ich nie popełniać i nie oglądać (żeby móc pracować jako redaktor, musiałam zrezygnować z czytania usenetu!). Pamięć absolutna zapamiętuje wszystko od pierwszego razu, więc potem odtwarzamy w nieskończoność te pierwsze błędy, co je jeszcze bardziej utrwala. Jak się ma taką pamięć, to trzeba od razu robić dobrze. To oznacza, że najlepszym sposobem nauki jest nie próbowanie milion razy, tylko zrobienie czegoś od razu poprawnie. Jest na to sposób: oglądanie setek, tysięcy takich prac, jakie by się chciało robić samemu. Wtedy utrwalają się od razu dobre wzorce. A że nie da się od pierwszego razu zrobić dobrze jakiejś megaskomplikowanej pracy, to po prostu trzeba zaczynać od łatwiejszych prac - od takich, które po obejrzeniu od razu jest się w stanie zrobić poprawnie. Potem wybiera się coraz trudniejsze prace. A po obejrzeniu paru tysięcy prac nie ma się już pewności, czy to nasz pomysł, czy gdzieś to już widzieliśmy. :)

Jeśli masz EDS6a (albo tylko ASD), to najlepiej nauczysz się scrapować, przeglądając tysiące prac na Pintereście. :) 

5. Od kilku lat dziękuję sobie, że bloga o EDS piszę od samej diagnozy, od początku. Wtedy jeszcze nie był mi potrzebny, bo wiedzę o 6a miałam w głowie. Ale demencja postępuje i może na co dzień nie zauważam jakichś mocno drastycznych zmian, ale od 2-3 lat wielokrotnie okazywało się, że piszę go także dla siebie. Jest dla mnie kopalnią wiedzy o 6a tak samo jak dla innych, bo nie jestem już w stanie zapamiętywać całej tej wiedzy. Jestem też sobie wdzięczna, że od pierwszej notki wszystko dokładnie taguję, dzięki czemu w tej chwili łatwo jest odnaleźć jakąkolwiek informację na blogu.

Przy poprzedniej notce uświadomiłam sobie, że z tym blogiem stało się dokładnie to samo: stał się bazą wiedzy nie tylko dla innych autystów i edesiaków, ale i dla mnie samej. Nie przewidziałam tego, kiedy zaczynałam go pisać dla innych. Nie wierzę w karmę, bo widzę, że zło jakoś nie wraca do tych, którzy je czynią, ale tym razem wróciło do mnie dobro. Pomagając innym, przypadkiem pomogłam sobie - dokładnie jak w przypadku bloga o EDS. :)

PS. Apka dla osób z demencją powinna spełniać takie kryteria.

PPS. Widzę, że się zafiksowaliście na myszkach. Niestety mam tylko stemple ze szczurkami, jak widać po moich pracach. Z myszką mam tylko jeden - wielkanocny, więc na razie jesteście nadal skazani na szczury. :) Tę wielkanocną myszkę próbowałam nawet wcisnąć na prace ze szczurem śpiącym na grzybie, ale nie pasowała stylistycznie. :(

***
Jeśli komuś się nie chciało czytać całej notki, to poniżej krótki opis robienia kartki z domkami. :)

Kartkę zrobiłam specjalnie na zabawę u Hubki, we wrześniu tematem są trójkąty. Temat wydawał mi się zupełnie nie do ogarnięcia, z geometrią kompletnie mi nie po drodze, więc postanowiłam poszukać trójkątów w przyrodzie. Trójkątne - jeśli się patrzy z boku - kapelusze grzybów podpowiedziały mi temat kartki. Mam stempelki z domkiem w grzybie, którego kapelusz jest dachem. Dachy są trójkątami! I poszło! Mam kilka pomysłów na prace z trójkątnymi dachami, a ta jest pierwszą.

Powstała dość szybko, bo w jeden dzień. Pozbierałam ścinki, jakie mi zostały po monoprintingu. Zostawiłam sobie wtedy nawet kartki z drukarki, które wykorzystywałam do czyszczenia pędzla, i to właśnie te kartki teraz mi się przydały. Wycięłam z nich ręcznie narysowane domki dla ptaków. Po wycięciu postemplowałam wszystkie kształty stemplem z pismem maszynowym. Pozostałe szczegóły dorysowałam czarną i białą poscą, złotym i czerwonym żelopisem i brązowymi finecolorami.

Tło miałam gotowe, ale... użyłam jego lewej strony! Co prawda prawa strona była śliczna, ale to lewa bardziej mi tu pasowała. Metaliczna farba akrylowa mieni się obłędnie. Jedyne, co zrobiłam, to dorysowałam czarną ramkę, wzdłuż której potem wycięłam całość, i pokropiłam tło białą ecoliną.

Potem już tylko zostało naklejenie elementów i napisu. Napis to cytat z Nitii Prakasha i zapewne dotyczył czegoś zupełnie innego, ale skojarzył mi się z EDS, więc go wybrałam. Inspirowałam się pracami Kathryn Wheel, chociaż może tego nie widać, bo skrawki z monoprintingu miały kompletnie inne kolory niż te u Kathryn. Nic straconego. Jak się kiedyś dorobię farb akrylowych, to i paleta barw się poszerzy. ;)


Tip: Ułóżcie sobie najpierw wszystkie elementy na kartce bez kleju i zróbcie im zdjęcie. Ja zapomniałam o zdjęciu, więc ostatni domek dokleiłam nie tak, jak miało być, bo w ciągu tych kilku sekund od posmarowania domku klejem do przyklejenia go zapomniałam, jak wcześniej leżał. Ciągle zapominam, że w demencji nie działa pamięć krótkotrwała, za to pamiętam, jak działała pamięć przed demencją, i zachowuję się, jakby nadal tak było. Na to też by się jakaś apka przydała. ;)


***
1. Pracę zgłaszam do zabawy u Hubki - trójkąty :)

2. P jak paski
(do 23.09)

3. Anything Goes!

(do 15.10)

4. Anything Goes!
(do 5.10)

5. Anything Goes!
(do 30.09)