Góry śmieci

Wczoraj powstał kolaż z największą liczbą elementów, bo aż z 13 elementami plus tło. Były to drobniutkie, ciężkie do wycięcia elementy - ciężko coś takiego wycinać wiotkimi dłońmi, z ruchami mimowolnymi, które nasilają się tym bardziej, im bardziej szczegółowe są elementy, a do tego z deficytem akomodacji, która wyłącza się co chwilę, bo zmuszam ją do zbyt wytężonej pracy. Ale jakoś dałam radę.

Wracam do tematu gór wysokich. Tym razem bez cytatu, bo obraz mówi sam za siebie. Wiecie, lata temu, kiedy byłam nastolatką i osobą sprawniejszą niż teraz, marzyłam o kursie wspinaczkowym. Chciałam jeździć w skały, ale lekarz nie dopuścił mnie do kursu. I miał rację, choć o tym nie wiedział, bo nie powiedziałam mu o dyslokacjach. Nie ze złej woli - jeszcze wtedy byłam przekonana, że każdy tak ma i  że skoro wszyscy dają sobie radę, to i ja mogę. To była bzdura, bo wyobraźcie sobie, że wisicie w skale i palce, którymi się wpijacie w skalną szczelinę, żeby się utrzymać, wypadają Wam ze stawów. Albo dyslokujecie palce stóp... i co wtedy? No właśnie. Ale myślałam o wspinaczce, bo marzyły mi się trudniejsze szlaki niż te w Karkonoszach. Ostatnią górą, na jaką weszłam samodzielnie, był Mały Kościelec, ale trzeba mnie było z niego sprowadzać, i to bokiem, bo nie byłam w stanie wyhamować kolan - mięśnie i ścięgna też są w 6a wiotkie.

Wspinaczka przeszła mi błyskawicznie, kiedy się dowiedziałam, że wspinacze rysują skały wbijanymi w nie hakami. W dodatku są to ciągle nowe haki, bo te raz wbite nie zostają tam na zawsze, tylko po jakimś czasie luzują się i wypadają. Już to było dla mnie nie do zaakceptowania - niszczenie gór bez powodu, bo przecież nie ratuje się w ten sposób niczyjego życia, nie zwraca się naturze wymarłego gatunku itd. Ale zainteresowanie wspinaniem i górami pozostało po dziś dzień. Tylko że teraz wiem już dużo więcej. Wiem np., że jedną z nielicznych wspinaczek, które znosiły śmieci po sobie, była Wanda Rutkiewicz. Niestety nie znosiła wszystkich swoich śmieci, ale przynajmniej część. Tak rzadko się słyszy, żeby wspinacze to robili! Pojedyncze akcje sprzątania nie wystarczą, a kary za śmiecenie są wciąż za niskie, skoro bardziej się opłaca je zapłacić, niż posprzątać po sobie.

O Evereście mówi się, że to najwyższa góra śmieci na świecie. Ilości śmieci idą w dziesiątki ton! I to nie jest tylko porzucony sprzęt, namioty czy odpady po żywności. To są także tony (!!) ekskrementów oraz dziesiątki ciał, które w tak niskiej temperaturze się nie rozkładają. Problem jest już tak duży, że grozi rozprzestrzenianiem się chorób. Przecież u stóp tych gór mieszkają tambylcy, ludzie, którzy korzystają z zatrutej śmieciami wody, żyją w zatrutej przez wspinaczy przyrodzie. Dziwi mnie, że państwa na to pozwalają, że Szerpowie na to pozwalają, przecież to ich miejsce na ziemi! A już zupełnie nie wiem, gdzie wspinacze mają moralność, sumienie i empatię, zaśmiecając i dewastując środowisko innym ludziom i zwierzętom! Ludzie tam mieszkający korzystają z wody pitnej wytworzonej przez topniejące lodowce - tak, właśnie te lodowce zanieczyszczone tonami ludzkich wydzielin i ich martwymi ciałami.

Tu możecie przeczytać o tym kilka artykułów:
Najwyższa na świecie góra śmieci. Smutna prawda o Himalajach
Sprzątają Mount Everest. Osiem i pół tony śmieci w dwa miesiące
Himalaje i góry śmieci. Rozmowa z Piotrem Tomalą, szefem Polskiego Himalaizmu Zimowego
Najwyższa góra śmieci
Najwyższe na świecie wysypisko śmieci

 To kolejny ważny dla mnie kolaż, bardzo symboliczny. Jemu samemu poświęcam tę notkę, bo wymaga wielu zdjęć. 

Tak, dobrze widzicie. To są trumny. Autentyczne ciała zmarłych. Zdjęcia pochodzą z epoki wiktoriańskiej - wtedy tak właśnie fotografowano swoich zmarłych. Zresztą nie tylko tak. Fotografowie mieli specjalne stojaki, do których mocowali martwe ciała, i robili pozowane zdjęcia rodzinne, na których ciała udawały żywych ludzi, czasami śpiących, czasami nie. Polecam poszukanie takich zdjęć na Pintereście - jest ich tam wiele i są niezwykłe. Ja wybrałam akurat te w trumnach, żeby nie było wątpliwości, że chodzi o martwe ciała, o doczesne szczątki człowieka, który nie żyje, który zginął w górach. Na niektórych górach przy szlakach na szczyt leży wiele ciał i wspinacze je za każdym razem mijają. 

Oprócz ciał na kolażu zobaczycie jeszcze porzucone butle z tlenem, ekskrementy i górę śmieci. Tej górze się przyjrzyjcie. Pomiędzy trumną a butlą, na białym tle śniegu, widać za nią symboliczny cień dwojga ludzi radośnie pijących winko i nie przejmujących się śmieciami pozostawionymi po sobie. Ręka po lewej stronie trzyma autentyczne ciasteczko czekoladowe z okazji Halloween, ale tego nikt nie musi wiedzieć, prawda? Wygląda bardzo realistycznie. :)

Nie mam pretensji o to, że wspinacze często nie ratują swoich kolegów. Być może jest to niesportowe i niemoralne, nie będę się kłócić, ale kiedy samemu jest się w stanie zagrożenia życia, to trzeba ratować przede wszystkim siebie, żeby tych martwych ciał było raczej mniej niż więcej. Ciała nie da się znieść ze strefy śmierci - trzeba mieć dwie wolne ręce, żeby móc samemu zejść. Z tego samego powodu nie da się też nikogo sprowadzić. Jeśli ktoś nie jest w stanie zejść o własnych siłach, to umrze. I każdy, kto wyrusza w góry wysokie, jest tego świadom. Niemniej jednak wyprawy powinny być zobligowane do opłacenia ekipy, która zniesie ciała i śmieci. Taka ekipa wymaga co najmniej 20 osób, żeby było w miarę bezpiecznie, ale przecież zrobić to trzeba! Nie można tak bezkarnie dewastować przyrody!

Ten kolaż to mój niemy protest.